“Paula, hoe kom je nou toch op zo’n initiatief als Nieuwe Mores?” vroeg iemand me vorige week. Nou, dat komt echt niet 123 uit de lucht vallen, was mijn antwoord. Maar daarmee geef ik eigenlijk nog geen antwoord op de vraag. Ik heb er nog eens wat langer bij stil gestaan. Mijn overweging tot dusver:

Alles wat ik doe en bedenk, komt van binnenuit. Uit mijzelf. Je zou het missie kunnen noemen. En als ik daar wat verder naar kijk dan zit er in mij een soort oerkracht die graag iets op de wereld wil achterlaten. Dat mijn leven niet voor niets is geweest. Bij die ‘zware woorden’ hoort wat uitleg.

Ik kom uit een gezin van twee dochters. Ik ben de oudste. Ik heb altijd een natuurlijke verbinding gevoeld met de roots van mijn vader. Die komt uit Friesland en toen ik op mijn 19e ging studeren, was het voor mij vanzelfsprekend dat ik dat in Leeuwarden ging doen. Ik wilde terug naar de roots. Voelen en ervaren hoe het daar is. Ik kan alleen maar zeggen: het was fijn. Ik voelde me er thuis.

Inmiddels woon ik trouwens al weer 20 jaar in Utrecht, maar ik voel nog steeds die verbinding met Friesland. Vorige week was ik met mijn vader een dagje op zijn geboortegrond. We gingen ook even naar het familiegraf en dat bezoekje deed me realiseren wat dat “niet voor niets is geweest” nou eigenlijk betekent.

De “Meijer-stam” is eindig. En die eindigt bij mij en mijn zusje. Wij hebben beide geen kinderen en de broer en zussen van mijn vader hebben ook geen kinderen. Dus het houdt op na mij. En dat geeft mij ergens een leeg gevoel. En vanuit dat lege gevoel, ontstond er dus bij mij een groot verlangen om iets achter laten op de wereld. En dat verlangen heb ik omgezet in Nieuwe Mores: Zuiver handelen vanuit een open blik.